Güllaç ile Tomi - Yetişkinlere Masal

Şeker Sokağı sakinleri bugün pek mutluydular. Gökten pamuk şeker yağıyordu. Çocuklar bir eliyle şekerleri biriktiriyor, diğer elleriyle pamuk şekeri yiyorlardı. Mavi, pembe, sarı, beyaz pamuk pamuk yağıyordu.

O gün dereden ballı süt akma günüydü. Sokak sakinleri sütten bardak bardak içiyor, sütü şişeleyip doğru evlerine, yaşlı teyzelere götürüyorlardı. Çocukların yüzünde neşe, göbüşlerinde pamuk şeker ve ballı süt, yerlerde yuvarlanıyorlar, günlerini gün ediyorlardı.

Bir kişi hariç. Mızmız Güllaç. Güllaç o güzel günün tadını hiç mi hiç çıkaramıyordu. Eski hamamın önündeki 3 basamaklı merdivenin en ucuna oturmuş kara kara düşünüyor. Asmış dudağını, yummuş gözünü. Ne pamuk şeker umrunda ne de sevinçli kahkahalar. Arkadaşları "Gelsene Güllaaç, hadi ama tadını çıkaralım." deseler de Güllaç "Üzgünüm, gelemem." diyor reddediyordu. 

Gerçekten de üzgündü Güllaç. Neydi ki sebebi? Halbuki çok neşeliydi o da arkadaşları gibi. Komikti, güzeldi, zekiydi aynı zamanda. E hava da pek güzel... Güllaç'ımız neden böyleydi?

Güllaç içinden geçiriyor:

(Ah ah.. Şimdi bu pamuk şekerler yağıyor ama elimi tutan, neşemi paylaşan bir prensim olmadıktan sonra neyleyim. Ah ah.. Gülüşümü beğenen, beni havalara uçuran sevdiğim olmadıkça neyleyim. Ah ah.. Parmaklarımın arası hep boş, doldurmuyor onun elleri.. Ah ah.. Gelse keşke hemen. O zaman en mutlu ben olurum ki. Ne var yani, ben de isterim beni korusun, kollasın. Şu mahallenin çocuklarından bıktım. Hep beni yoruyorlar. O gelse hiç olmazdı bunlar."

Güllaç'ın derdi belli oldu. Yalnızmış, ondanmış. Güllaç evine gidiyor. Yatıyor, uyuyor, uyanıyor derken derken aradan epeey zaman geçiyor.
Arada bir gülüyor ama bir anda gözleri uzaklara dalıveriyor.

Bir gün kapı çalıyor. Tık tık tık. "Sen de kimsin, hey?". "Ben mahalleye yeni taşındım da, buralarda arkadaş arıyorum kendime.".
Güllaç kapıyı usulca açıyor. Uzun boylu, mas mavi gözlü, sarışın bir çocuk. Göz bebekleri büyüyor Güllaç'ın. "Ben, ben, şey olur tamam hadi top oynayalım." diyor Güllaç. 

Çıkıyorlar sokağa, Güllaç'ın gözleri ışıl ışıl. Çocuğu izlerken topu kaçırıp duruyor. Bir sağa bir sola, düşe kalka, yuvarlana yuvarlana oynuyor.  Akşam oluyor, evlere dağılıyorlar artık. 
"İsmin?" diyor Güllaç. "İsmin neydi?". "Tomi, ismim Tomi". 

Eyvah eyvah sabahı zor ediyor Güllaç. Uyuyamıyor bütün gece. Sabaha da gözleri şişiyor.Daha sonraki günler Tomi ile güle oynaya geçiyor. Çimlere yatıp bulutları izliyorlar, sokak kedilerini kucaklarına alıyor, seviyorlar. Güllaç'ın bembeyaz yüzündeki yanakları hep al al.

Bir gün Tomi, Güllaç ile konuşmaya geliyor. "Güllaç" diyor. "Sen benim yüreğimsin. Ben seni oyuncak ayım Panti den bile çok seviyorum."..
Güllaç da cebinden kristal bir taş çıkarıyor."Al, Tomi" diyor."Al, buna baktıkça beni hep hatırla. Seni bu kristal taşımdan bile çok seviyorum.".

Güllaç ve Tomi artık hiç ayrılmıyorlar. Büyüyorlar. Dünyayı geziyorlar. Hiç bilmedikleri, ismini daha önce hiç duymadıkları ülkelere gidiyorlar. Bir sahil kasabasında, kumsalda güzel bir düğünle evleniyorlar. 

Sıcacık, mavi ve beyaz renkli küçük bir eve yerleşiyorlar.Evin etrafını pembe çiçekler sarmış. Masmavi denizin kıyısındaki evlerinde sonsuza kadar mutlu mesut yaşıyorlar..
Güllaç prensini bulmuş ve bundan sonra hiç dudağını asıp mızmızlanmamış. Hep ama hep mutlu olmuşlar.

SON.

Edischar