Saygı Üzerine

Resmi olarak yazın son günündeyiz.
Yarın "sonbahar"a giriyoruz. Bakalım ne zaman gerçekten de sonbahar gelecek. Evet, evet şu yaprakların dökülmesi, yağmurun yağması ve ipli botlarımızdan bahsediyorum.

Eylül, Ekim, Kasım hepsi birbirinden güzel olacak yine.

Koskoca bir Ağustos daha geçti. Yaz geride kalıyor. Son 3 senedir yaz tatili yapmıyorum aslında. Bir yere tatile gitmiyorum yani. Deniz, kum, güneş falan yok. Çadır ve sert zemin de yok. Öyle geçiyor işte bir şekilde. "Böyle de oluyormuş demekki" dedim. İlla yaz tatilinde bir yere gitmek gerekmiyor. Anneanne ziyareti belki. Tabi isterdim, belki ileride.

Aslında bugün biraz da gerginim. Evden koşarak uzaklaştım. Kahvaltı bile yapmadan. Bir de kahvaltı sofrası eleştirilerini kaldıramayacaktım. Problem tabiki "ablam". Sürekli beni eleştiriyor ama sürekli. Söylediğim bütün lafları ağzıma tıkıyor. Tamamiyle yanlışım ona göre. Çok daha iyi biri haline getirmeye çalışıyor beni anlıyorum. Lakin bırakmıyor ki şu deneyimleri kendim elde edeyim. Kendi kusurlarını görmeyip sürekli benim kusurlarımı arıyor, yüzüme çarpıyor. Hem de insanların içinde. Ayrım yok. Ona göre terbiyesizim tabi. Çünkü kendi fikrimi söylenmeye yelteniyorum. Edepsizim onun için. Ama kendisine "Edebi öğreneceğim bir model olsa öğrenirim." desem çığlıklar atar yüzüme.

Ablalık böyle bir şey olmamalı. Daha çok sevgisini hissetmeliyim. Yanlış olduğumu, sürekli yetersiz olduğumu değil. Her şeyin bir stili var. İyiliğini istediğin insanları da güzel bir şekilde yönlendirebilirsin. Bam bam suratına vura vura kazıya kazıya değil. Ne oldu şimdi? Yanında durmak istemedim, kaçtım. Muhtemelen kaçmaya devam edeceğim.

O kadar negatif olduklarını keşfediyorum ki çevremdeki bir iki insanın. Bana bulaşmasınlar diye kaçıyorum yanlarından. Ama ne yapıp edip aklıma kazınmayı başarıyorlar. Sözleriyle, davranışlarıyla. Sabrediyorum. Ne de olsa terk edemem onları. Seviyorum, sevmiyor değilim. Sadece biraz daha saygı ve anlayış bekliyorum. Herkes gibi. Her birey gibi.

Benim de kendime ait bir alanım, sınırlarım var. Saygı bekliyorum.

Söylemiyorum yaptıklarımı. Yazdığımı söylemiyorum. Hikayeler, şiirler yazdığımı söylemiyorum artık. Burası benim dünyam oldu. Girmelerine izin vermiyorum. Kapıları kapatıyorum sık sık artık. İzin verdiğim ölçüde iletişime girebiliyorlar benimle.

Anlamazsınız çünkü.

Kendimi de eleştiriyorum. Doğru söylüyor diyorum. Değiştirmem gereken şeyler var. Yalan değil. Ama bunu kayaya çarpar gibi öğrenmek istemiyorum ben.

"SEN KENDİNE BAK, BENİ BİR SAL!!" demek istiyorum. Yakama yapışıyor gibi. Dün gece bile rüyamda ablamla kavga ettim.

Bir iş teklifi vardı rüyamda, kabul etmedim. Sordu ablam, "İş ne oldu?". "Ben kabul etmedim." diyebildim. "Nankör" dedi. "Senin karşına fırsat çıkarıyor Allah, sen kabul etmiyorsun.".

İşte aynen böyle. Sebeplerimi dinlemeden, yargı, etiket ve yaftalama. Hemen nankörüm, yargıya varıldı.

Ondan sonrası da rüyamda bile gerilim. Uyanınca yüzünü görmek istemiyorum tabi. Çıktım evden.

Belki haklısın, belki kesinlikle doğru söylüyorsun. Ama ben senden 8 yaş küçüğüm. Sen de bu yaştaydın. Hiçbir şeyin farkında bile değildin. Avare avare geziyordun. Şimdi beni mahvediyorsun. Benden başka şeyler bekliyorsun.

Üzgünüm. Yüzüne söyleyemediğim için buralara kadar yazıyorum.

Seni seviyorum ama lütfen beni eleştirme. Bana saygılı ol.