Sivri Dilli Edischar!

O kadar edebi şeyler yazıyorsunuz ki okuduğumu anlamıyorum. Ciddiyim. Çok güzel sayfalar keşfediyorum ama ben okuduğumu anlamıyorum. Neden böyle şeyler yazıyorsunuz? Bu bir yetenek mi yoksa mecazları cümleye döşeyince daha mı edebi oluyor anlamadım...

Eleştiri yaparak girdim konuya hadi bakalım sağ çıkalım bu yazıdan.

Edischar içinden ne geliyorsa, aklında ne dolanıyorsa onu yazıyor. Şiir de yazıyor ama onda bile durup düşündüğü dakikalar çok sınırlı. İçeride bir kaynak var sanki kendiliğinden usulca akıyor işte. Bu kadar yani. Bilemedim. Ya da sizin sularla benim sular çok farklı.

Yağmurlu bir günü geride bırakarak yepyeni, taze, güneşli bir gün sundu bugün bize hayat. Her yeni gün yepyenidir ve aslında hiç de birbirinin aynısı değildir. Bazen monoton görünse bile günlerin. Bir kere girdiğin dereye bir daha aynı sen olarak giremezsin.

Mesela mevsimler. Hiç diyor muyuz "Ah yine mi sonbahar? Yine mi kış geldi. Çok sıkıcı..". Böyle bir şey diyor muyuz. Ben hiç duymadım. Çünkü hepsi birbirinden farklı, yepyeni..

Bugün de yepyeni olsun. Hayat her gün, fırsatlarını bize yeniden açıyor.

Dün kuaföre gittikten sonra bana bir özgüven yüklendi. Nerede kendini beğenmeyip sızlanan Edischar, nerede bugün özgüvenli, bakımlı, tertemiz ve şık giyinmiş Edischar.

Hayal kur, plan yap ve harekete geç. İşte bütün mesele bu! :D

Bugün kendimi seviyorum. Aslında genelde severim kendimi. Bir şeyleri sevmenin nesi yanlış ?
Lisedeyken sürekli kusurlarımı bulup, karanlığa battıkça batarken hiç kolay değildi.. O fırtınalı ergenlik hiiiç kolay değildi. Ama bir gün aynaya baktım ve "Artık kendini seveceksin. Başka çaren yok." dediğimi hatırlıyorum. Sonrası biraz sancılı ama şuan hayata olumlu bakan, kendini sevdiği için başkalarını da seven biri var.

Bu konuyu açıyorum çünkü bütün o kötü düşünceler içindeki insanları görüyorum. Kendinizi beğenmiyorsunuz, depresyona giriyorsunuz. Neden dostum neden? Hepimiz o kadar farklı ve özeliz ki. Hepimizi aynı kalıba sokmaya çalışıyorlar biliyorum. Barbie'ler, diziler, mankenler, lüks hayatlar, başarılı insanlar... Bunlar hep algı oyunları işte.

Kendimizi kendimiz olduğumuz için sevelim. Yaralarımızı okşayalım, kendimiz kapatalım. Hata yapma hakkını verelim kendimize. Düşersek de "Tamam olsun, sen elinden geleni yaptın.Canımsın." diyelim.

Kimsenin vermediği şefkati kendimize verelim.

Başkalarından sevgi beklemek yerine biz birilerini sevelim? Biz fedakarlık yapalım. Olsun, enayi olalım, onlar varsın "Enayi" desin. Kullansınlar bizi, öyle sansınlar. Çok mu.

Birine yardım etmenin verdiği hissi biliyor muyuz? Ya da bir kap yemeğini komşuna vermenin sıcaklığını?

İnsanız ve nankörüz doğru. Karşımızdaki insan her an bir nankörlük yapabilir. Ama biz de çok nankörlük yaptık. "Hayır canım ben o kadar iyi biriyim ki kimseye kötülüğüm dokunmadı. Melek gibiyim. Onlar kötü, kaka, pis." NAH dokunmadı.

Ben size söylenmiş bir sır vereyim. "Karşınızdaki kişide eleştirdiğiniz, size batan ne varsa, o sizde de var.".

Evet. Yanlış duymadınız. Sizde de aynısı var. Ve hayat aslında kendini bunlardan arındırmak için bir süreç. Kendi karanlık yüzünle yüzleşmeden, yaralı bir kedi gibi kenara çekilerek yapamazsın. Huzura eremezsin..

Neyse. Bugün de böyle içimizdeki karanlığı neştere yatırdım. Daha güneşli günler için. Kendimizi tanımak için.

Edischar.